Bericht 37

Bericht 37 van het forum.

28 Juli 2016.

Het verhaal van de niet nagekomen overeenkomsten tussen SIM en Jad Davids is veel ondoorzichtiger, met opzet, dan ik heb kunnen volgen. En ik heb dus niet alles in details juist weergegeven. Wel is duidelijk dat de Israelische contractanten, uit de eerste of de tweede hand, op generlei wijze zelfs geveinsd hebben hun verplichtingen na te komen. Ik werd daarover op de vingers getikt en probeer dat hierbij in meer details recht te zetten.

DE overeenkomst van de Nederlandse SIM met JD was gedelegeerd door SIM aan SPI, die aan SIM had aanbevolen dit geld naar JD over te maken en de SIM heeft toen de voorwaarden gesteld waar de organisatie in Israel die het geld zou krijgen (dus Jad Davids) zich aan moest houden. Die ondertekende overeenkomst moest goedgekeurd worden door SIM, doch SIM zelf heeft het niet ondertekend. Het is duidelijk dat zowel JD als SPI zich niet aan de voorwaarden gehouden hebben. De SPI had zich verplicht toezicht te houden op de uitvoering van de overeenkomst, de SPI zou periodieke rapporten moeten krijgen over het werken van het Hulpfonds, doch de SPI heeft deze verplichting nooit nagekomen -- en heeft ook nooit aan JD om de rapporten gevraagd. Het was dus een kontrakt waar de beide kanten zich doelbewust niet aan gehouden hebben.

Ook de bron van dit geld staat onjuist vermeld in de jaarverslagen van JD. Deze valsheid in geschrifte, wat het in feite was, komt alleen voor in het 2014 financieele rapport van 2014. In 2015 is het in de lokale boeken gewijzigd, maar niet doorgegeven aan de Rasham haAmoetot. Verder, in de overeenkomst staat dat Jad Davids een verplichting heeft om duidelijk een aparte rekening en verantwoording af te leggen over het Hulpfonds in het jaarverslag. Dus het verzwijgen van de feitelijke bron van deze gelden was niet alleen een boekhoudkundige fout, doch ook een overtreding van de ondertekende overeenkomst - en dit is iets dat ook SPI meteen had moeten constateren. Dat hebben ze nagelaten. Er is nu een vreemde situatie ontstaan waarin vandaag SPI met Jad Davids onderhandelt om te zien hoe de overeenkomst nu wel uitgevoerd zal worden, en in het Forum wordt steeds vermeld dat Jad Davids onjuist gehandeld heeft. Doch datzelfde geldt voor het SPI bestuur. Er waren twee partijen aan deze overeenkomst die zich allebei niet aan de afspraak hielden -- en dus allebei SIM hebben bedrogen. 

Het is onduidelijk waarom alleen zoveel gezegd wordt over de handtekening van Simon van Buuren. Henoch Wajsberg heeft die overeenkomst ook ondertekend en als voorzitter van SPI heeft hij zich er ook niet aan gehouden! 

Itamar Engelsman haakte in op het bericht over Sjors van Beek, en zette mij recht dat het hoger beroep bij de Raad van State ingediend was door SAMO.

Sorry maar je hebt het helemaal mis. De journalist had inzage gevraagd, SAMO had dit geweigerd en toen het gerechtshof uiteindelijk SAMO opdracht gaf openheid van zaken te geven is SAMO naar de Raad van Staten gestapt in hoger beroep om het ongedaan te maken. Dit hoger beroep is nu dus afgewezen.

Hij heeft gelijk. De hoofdzaak is dat Sjors heeft gewonnen.

Dit wordt nog eens heel duidelijk uiteengezet door Andre Boers, die over veel meer details beschikt in deze materie:

In Bericht 36 van het Forum meldt Eldad Kisch, dat Sjors van Beek een hoger beroep tegen de Stichting afwikkeling Maror-gelden (SAMO) gewonnen heeft, nadat hij (van Beek) tegen een eerder vonnis van de kantonrechter in beroep zou zijn gegaan. 

Deze informatie is niet correct:

Gezien het feit, dat SAMO, evenals zijn voorganger Stichting Maror-gelden Overheid (SMO), een zelfstandig bestuurs orgaan (ZBO) is, valt het onder de Wet openbaarheid van bestuur (Wob).

Op basis van dit gegeven had journalist van Beek reeds in 2015 om verstrekking gevraagd van of inzage in een aantal documenten in het beheer van SAMO. Ook bij het Ministerie van Financien, het voor SAMO verantwoordelijke ministerie, verzocht van Beek bepaalde documenten. Het ministerie stuurde het materiaal,binnen het bij de wet voorgeschreven tijdsperk, op. Niet zo in het geval van SAMO! Deze laatste traineerde aanvankelijk het verzoek om uiteindelijk de journalist te verwittigen, dat SAMO niet van plan was om inzage te geven in de verzochte documenten onder het voorwendsel, dat SAMO een privaatrechtelijke rechtspersoon zou zijn en niet een bestuursorgaan in de zin van artikel 1:1 van de Algemene wet bestuursrecht.

van Beek spande daarop een kort geding aan tegen SAMO bij de rechtbank van Amsterdam en van Beek werd door de kantonrechter in het gelijk gesteld.

Er was SAMO echter alles aan gelegen om de documenten geheim te houden. En - in tegenstelling tot wat Eldad beweert- was het SAMO dat in hoger beroep ging bij de Raad van State tegen het vonnis van de Amsterdamse rechter. Tijd noch kosten werden bespaard in het gevecht voor geheimhouding. SAMO liet zich, net als bij de kantonrechter in Amsterdam, vertegenwoordigen door Mr. J.P. Heinrich van het vooraanstaande bureau Pels Rijcken Drooglever Fortuyn.

Het heeft SAMO niet mogen baten. De Raad van State heeft nu het beroep van SAMO verworpen en SAMO zal met nieuwe foefjes en trucjes moeten komen om vooral niet bloot te geven wat wij, belanghebbenden bij de Maror-gelden, schijnbaar niet mogen weten. Eldad maakte al eerder in dit forum melding van de geheimhouding rondom het rapport van Ernst en Young.

Geheimhouding en geheimzinnigheid; dat zijn de twee trefwoorden in de hele zaak van de Maror-gelden. Onder de dekmantel van deze twee woorden is SAMO bereid de Maror-gelden, bestemd voor de overlevenden van de Shoa en hun nazaten, te verkwisten aan peperdure advocaten. Interessant is op te merken, dat de journalist zich niet liet vergezellen door advocaten noch bij de rechter in Amsterdam noch bij de Raad van State. Geheel alleen trok hij van leer tegen SAMO en zo versloeg David Goliath.

Andre Boers