Bericht 122

Bericht 122 van het forum.

25 juni 2017.

Het onderwerp van de Marorgelden laat ons niet los. In De Limburger van 22/6 verscheen een kort bericht, terwijl het Niew Israelietisch Weekblad van 23/6 zowel publiceert over het proefschrift van Christiaan Ruppert over de gang van zaken bij de onderhandelingen over het totstandkomen van de Maror-restitutiegelden, als ook een hoofdartikel van Esther Voet met de titel Sterft SPI-onderzoek een stille dood?.

De text van Sjors van Beek heb ik voor het forum geredigeerd met weglating van aanduiding van namen van personen, zoals ingevoerd door het Nederlandse Ministerie van Financiën bij het rapporteren in deze materie:

Strijd om joods geld nog niet beslecht.

Door Sjors van Beek.

Een kwestie die maar niet uit de wereld wil. Boven de joodse wereld in Nederland hangt al drie jaar de schaduw van een grote fraudeverdenking. Een deel van de Nederlandse joden in Nederland en Israël wil niets liever dan zand erover. De boeken sluiten, de betreffende organisaties opdoeken en nooit meer spreken over vermoedens van fraude. Een ander deel van die joodse gemeenschap is er alles aan gelegen om, koste wat kost, de onderste steen boven te krijgen. Is er nu wel of niet grootschalig geknoeid met restitutiegelden voor Holocaust-slachtoffers, de zogeheten Marorgelden (Morele Aansprakelijkheid Roof en Rechtsherstel)?

Aanwijzingen voor dat laatste zijn er genoeg, en recent zijn er weer nieuwe verontrustende signalen bijgekomen. Maar keihard bewijs ontbreekt tot dusverre, tot frustratie van enkele klokkenluiders. Zij proberen nu een finaal, allesomvattend onderzoek op te tuigen dat voor eens en voor altijd een einde moet maken aan deze onwelriekende kwestie.

De geschiedenis in een notendop: in 2000 brachten de Nederlandse overheid, de banken, verzekeraars en effectenhandel samen 364 miljoen euro [waarschijnlijk bedoeld gulden, E] bijeen als terugbetaling voor tijdens de oorlog geroofde joodse goederen, zoals banktegoeden en aandelen. Een deel gaat rechtstreeks naar individuele Holocaustslachtoffers, een deel wordt via een wirwar aan stichtingen aangewend voor joodse projecten in Nederland en Israël. Vanaf 2001 ontstaan er verdenkingen dat er met de verdeling van dit geld is geknoeid. De beschuldigende vinger wijst daarbij vooral naar ...

Klokkenluiders stellen dat er  mogelijk tien miljoen euro  zijn verdwenen.

Een eerste accountantsonderzoek in 2001 verdwijnt in een la op het Nederlandse ministerie van Financiën, dat toezicht houdt op de Nederlandse stichting SAMO (Stichting Afwikkeling Marorgelden Overheid). Een tweede onderzoek in 2014 sterft eveneens een stille dood en in 2016 volgt een onderzoek van Ernst & Young, betaald door het ministerie van Financiën. Het eindrapport wordt niet openbaar gemaakt maar SAMO stelt dat er ‘geen onregelmatigheden zijn geconstateerd’ en dat ‘de kous af is’.

Aan Israëlische zijde volgt nog een onderzoek, afgerond in april 2017.  Het rapport, ingezien door deze krant, bevestigt dat er veel vraagtekens rond de boekhouding zijn. Heel veel documenten – zoals bankafschriften – ontbreken. De accountants Rosenblum-Holtzman stellen dat er ‘veel reden is voor twijfel en kennelijke verdenkingen’ over de geldstromen en ze bevelen nader, diepergaand onderzoek aan. De grote vraag is nu: wie moet dit zoveelste onderzoek betalen?

Koepelorganisatie SPI (Stichting Platform Israël) steunt ‘in principe’ verder onderzoek dat ‘belangrijk en noodzakelijk is om de volledige waarheid boven water te krijgen’, zo is in februari al besloten. Voorzitter ... : ,,Het meest recente onderzoek bevestigt: er zijn grote vraagtekens. Maar we willen de zaak nu eerst even heel secuur bestuderen, mede met het oog op de kosten, voor we besluiten of er wéér een onderzoek komt”.

SPI kan haar onkosten declareren bij SCMI, de stichting die de Maror-projecten in Israël coördineert. Die stichting staat echter niet te trappelen om de beurs voor een vervolgonderzoek te trekken. Op haar beurt heeft SCMI nog geld tegoed van de Nederlandse stichting SAMO. Die is formeel opgeheven maar moet de kas nog verdelen. SAMO ziet echter geen reden voor verder onderzoek.

Als geen enkele organisatie wil betalen, wordt elders geld gezocht, aldus een van de klokkenluiders, ... : ,,We gaan het er niet bij laten zitten”.

De promotie op 14/6 van Christiaan Ruppert over Eindelijk restitutie – de totstandkoming van Nederlandse akkoorden over Joodse oorlogstegoeden (1997 – 2000) aan de VU werd bijgewoond door bijna alle spelers in deze zaak. Daar wordt het verleden behandeld en dus staat er niets in over de latere problemen bij de verdeling van dit enorme bedrag.

Esther Voet heeft het juist over de huidige problematiek van verdenkingen over malversaties en verkwisting; noemt daarbij man en paard. Een kernprobleem in deze duistere materie is dat belangrijke documenten niet openbaar worden gemaakt ondanks vele verzoeken. Dat maakt, op zijn zachtst uitgedrukt, geen goede indruk. En ook de eerdere onderzoeken leden aan het euvel van onvolledige inzage in de materie. Alle partijen zijn tijdig in de gelegenheid gesteld om hun reacties op het artikel kenbaar te maken. De advocaat Bas Le Poole heeft ook gereageerd, en Esther Voet komt daar volgende week op terug.

Hans Noach reageert op een eerder bericht:

Vreemd,

Ettelijke maanden gelededen heb ik nogmaals voorgesteld (maar ben daar al mee bezig vanaf 1980) om alle instellingen, commitees, amoetot enz, samen te trekken tot een centrale organisatie maar wonderbaarlijk niet een reactie daarop  ooit gekregen.  Klaarblijkelijk is iedereen het er mee eens om vrolijk door te gaan met het geld verspillen. Intens droevig maar een bewezen feit.

Hans Noach

Je mening is wel logisch, maar gaat tegen de menselijke aard in.

Eldad.